In 2006 kwam Noran op het pad van Nienke. Een jonge ruin die gekocht was door een manege waar Nienke op dat moment met haar twee paarden stond. Noran was nog helemaal groen, hij moest nog zadelmak gemaakt worden en worden ingereden. Het zadelmak maak proces van Noran verliep helaas niet helemaal zonder slag of stoot. Op de manege was het vrij gewoon dat de jonge paarden opgezadeld werden en dan door de rijbak werden gejaagd net zolang totdat ze het zadel accepteerden. In dit proces raakte Noran kreupel waar hij eerst van moest genezen. Nadat hij weer genezen was kreeg hij weer een zadel op en werd rond gejaagd. In volledige paniek sloeg Noran met zijn hoef tegen de zijkant van de rijhal en was per direct weer stok kreupel. Dit keer was de diagnose wat minder gunstig, zijn hoefbeen was gebroken. Zijn hoef werd gegipst en hij kreeg strenge stalrust. Nienke haar paard stond in de stal naast Noran en zo kwam Nienke in contact met Noran. Ze trok zich het leed aan van de jonge ruin en ging regelmatig even bij hem langs. Noran was erg bang en schrikkerig. Bij elke beweging schoot hij achter in zijn stal. Langzamerhand won Nienke zijn vertrouwen en kon ze hem aaien en borstelen. Beiden genoten van dit proces. De manege had Noran een genezingsproces gegund maar naarmate de tijd verstreek verloren ze er toch vertrouwen in. Noran moest toch maar weg en zou verkocht worden aan een handelaar. Toen Nienke dat hoorde in gesprek met de manege eigenaar flapte ze er zomaar uit 'dan wil ik Noran wel kopen', omdat ze geen vertrouwen had dat Noran goed terecht zou komen. En zo gebeurde het. Maar hoe nu verder? Noran stond al maanden op stal en zodra hij buiten kwam werd hij erg druk en was bijna niet te houden. Telkens even rustig laten rondstappen om hem weer te laten wennen zat er niet in. Nienke nam toen een moedig besluit. Ze haalde Noran uit de stal en liet hem los in de buitenbak in de hoop dat het hoefbeen voldoende hersteld was. Noran vond het heerlijk om zijn benen te strekken na al die maanden stal rust en gelukkig bleef zijn hoefbeen heel. Noran werd het maatje van Nienke haar IJslander. Gedurende de jaren had Nienke al wel eens geprobeerd wat met Noran te doen maar omdat ze niet goed wist hoe en bang was dat zijn trauma in het werken met mensen alleen maar erger werd strandden haar pogingen telkens weer.

In het voorjaar van 2016 besloot Nienke Noran te verhuizen naar een nieuwe plek in verband met zijn gezondheid. Een prachtige paddock paradise. Na de verhuizing van Noran nam Nienke contact met me op of ik Noran wilde bekappen. Dat wilde ik wel en zo kwamen we na vele jaren weer in contact met elkaar. We raakten weer gezellig aan het kletsen en ik zei dat als ze niet op Noran wilde of kon rijden lange lijnen een leuk alternatief voor hun zou zijn. En zo spraken we ook een les af.

We zijn begonnen met los grondwerk zodat ik Noran beter kon leren kennen. In de eerste sessie was Noran achterdochtig, hij vertrouwde vreemde mensen duidelijk niet, maar toch was hij ook wel nieuwsgierig naar mij. Zijn achterdocht kwam niet voort uit een enorme angst, hij wist heel goed wat hij deed, maar hij had natuurlijk wel minder leuke ervaringen met mensen. Na een poos met elkaar gecommuniceerd te hebben via lichaamstaal kwam hij naar me toe en kon ik hem rustig benaderen en aanraken. In de volgende sessie ging dit proces al sneller en besloot ik om een stukje te wandelen aan halster en touw. Toen ontdekte ik dat Noran in plaats van alleen maar bang eigenlijk ook best wel een verwende pony was. Als hij zin had in lopen dan kon het, als hij gras wilde eten ging hij gras eten door je mee te sleuren en als hij geen zin meer had ging hij stilstaan. In gesprek met Nienke werd het steeds helderder dat Nienke Noran zag als een 'trauma' pony en zich daardoor altijd wat inhield bang om iets verkeerds te doen en zo zijn trauma erger te maken. Daardoor had Noran eigenlijk nooit duidelijkheid gekregen en geen heldere communicatie vanuit zachtheid. En omdat Nienke zich wat inhield bij Noran kreeg Noran onbewust heel veel leiderschap van Nienke. Noran was gaan denken in ik ipv in samen. Ook als Nienke met Noran wandelde miste ik een diepere verbinding, een echt samenzijn. Er was bijna altijd een strijd omdat er vaak een nee kwam van Noran en doordat Nienke switchte tussen slap en hard. Aan deze thema's zijn we met elkaar in de lessen aan gaan werken. Via los grondwerk, longeren, wandelen aan halster en touw en lange lijnen leerde Nienke te communiceren vanuit zachtheid en doordat Noran heldere communicatie ontving werd zijn nee steeds meer een ja. Hij kreeg steeds meer vertrouwen in het samen en om vanuit dit samen zijn samen iets te doen. Je zag hem duidelijk veranderen in deze periode. Zijn lichaam en zijn gehele uitstraling werd zachter, ontspannender en opener. Zijn achterdocht naar vreemde mensen werd ook minder en pensionklanten konden hem ook benaderen.

Toen kreeg Nienke tegen de winter ineens het nare bericht dat ze weg moest bij de pensionstal omdat Noran te agressief was tegen andere paarden. Nienke kon met Noran nergens anders heen dan weer terug naar de manege. Van 24/7 buiten weer terug naar full time op stal. Ik vond het erg naar voor Noran en Nienke. Waarom moest ze ineens weg van de plek waar het zo goed ging met Noran? Waar het zo goed ging met hun! Ik was er over aan het nadenken en ineens wist ik het. Noran wilde dealen met zijn trauma. Daarom ging hij terug naar de plek waar het trauma ontstaan was. Hij wilde leren om een zadel op te hebben. Een hele heldere ingeving maar daarna begon ik er aan te twijfelen. Ik vond het toch wel wat raar: een paard die besloot om met zijn trauma te dealen? Een paard die ervoor koos om een zadel op te hebben? En hoe ging ik dit vertellen aan Nienke? Zij had heelmaal geen rijplannen met Noran. Zou zij hier wel voor open staan? Zou ze mij wel geloven of zou ze mij maar zweverig vinden en het afdoen als onzin? Na de eerste les in de manege besloot ik om het haar toch gewoon te vertellen. En wat bleek .. Nienke had ook al zoiets opgepikt! Ze had ineens na heel veel jaren haar zadel in de schuur opgezocht en die wilde ze meenemen naar de manege. Uiteindelijk had ze het niet gedaan want waarom zou ze? Noran kon toch geen zadel op. Maar in het gesprek vielen bij ons de kwartjes op hun plek.

Om Noran tegemoet te komen in zijn wens zijn we begonnen met het proces. Stapje voor stapje. Eerst laten wennen aan een dekje. Toen dat helemaal goed was en hij volledig kon ontspannen laten wennen aan een elastische dekensingel, toen aan een dekje en de dekensingel en toen aan een zadel. Uiteindelijk zelfs aan een zadel en de dekensingel. Sommige stappen vond Noran absoluut erg spannend maar je merkte aan hem dat hij mee wilde werken en dat hij dit echt zelf wilde. De moeilijkste stap was de singel. Alleen al het geluid van de gespen maakte hem erg nerveus en gespannen. Om hem daar aan te laten wennen liepen we regelmatig met een singel in onze hand te rinkelen totdat hij niet meer gespannen werd van het geluid. Uiteindelijk waren we toe aan de laatste stap, het zadel met de singel. Door omstandigheden werd deze stap telkens uitgesteld totdat ik op de manege was voor de laatste les. Nienke had een nieuwe plek voor hem gevonden en daar zou Noran de volgend dag heen gaan. Ik voelde in alles dat het heel, heel belangrijk was voor Noran om deze laatste stap nog te doen op deze plek. Nienke was het ermee eens.

We haalden het zadel, de dekensingel en de singel op. Eerst legde Nienke het zadel op samen met de dekensingel. Toen ze gingen lopen voelde ik dat er iets niet klopte. Noran maakt geen contact met de dekensingel. Hij tolereerde de singel, maar accepteerde de singel niet. Hij hield zelfs wat zijn adem in. Ik vroeg aan Nienke of ze stil wilde staan met Noran en of ze zich wilde richten op haar ademhaling. Of ze zo ruim mogelijk met heel haar lichaam kon ademhalen. Na een klein poosje kwam er een diepe zucht bij Noran en ging hij volledig ademhalen en maakte contact met de singel. Prachtig! Toen Noran volledig ontspannen was en ja zei tegen zadel en dekensingel zijn we aan de laatste stap begonnen. Nienke hield Noran vast en gaf hem de nodige steun aan de voorkant. Ik zou de singel bevestigen. Eerst de singel vastgemaakt aan een kant. Noran hoorde het gerinkel en vond het toch eng en stapte weg. We verzochten hem vanuit rust te blijven staan en hij koos ervoor om dat te doen. Ik voelde dat Noran klaar ging staan. Hij wist wat ik ging doen. Ik liep naar de andere kant en heb hem eerst een massage gegeven op de singelplek. Die kon Noran ontvangen en hij genoot ervan. Singel gepakt, even aangelegd en weer los gelaten. Dit proces enkele keren herhaald, ondertussen in contact blijvend met Noran en voelen hoe hij zich eronder voelde. Hij vond dit ok. Singel aangelegd en wat langer vastgehouden. Toen dat ok was heb ik de singel losjes vastgemaakt. Toen ik naast Noran ging staan voelde ik een golf van emoties door me heen gaan: heel veel verdriet, maar dat niet alleen .. ook een opluchting en trots. Toen deed ik een stap opzij om Noran en Nienke hun proces te gunnen. Toen voelde Nienke de emoties ook en heeft zij samen met Noran gehuild. De volgende stap was samen wandelen. Nienke ging en wilde Noran meenemen maar Noran was er nog niet aan toe. De eerste stap moest helemaal zijn stap worden. Ik vroeg aan Nienke of ze Noran wel wilde uitnodigen en hem de ruimte bieden, maar niet meer. En toen kwam de eerste stap helemaal vanuit Noran zelf, zijn beslissing! Zo mooi!

Na een poos gewandeld te hebben moest er nog een stap gebeuren voor een volledige afronding. Terug naar de plek waar het gebeurd was. Nienke en Noran wandelden samen naar de binnenbak. Na een rondje in de bak te hebben gewandeld ging Noran ineens vanuit het midden van de bak naar de zijkant toe, snuffelde aan de bakwand en ging daar zijn mest laten. Nienke voelde dat dit de plek was waar hij zijn hoefbeen gebroken had. Een overwinning voor Noran!

En nu? Noran staat nu op een nieuwe plek en Noran zou Noran niet zijn als hij zijn nieuwe wens niet zou laten doorschemeren. Hij wil leren rijden. Zijn wens is om samen met Nienke al rijdend op pad te gaan. Het avontuur is nog lang niet afgelopen!