Shakir is een paard die ik al langere tijd ken. In 2014 stond ik met mijn paarden op een pensionstal in Peize waar Janneke, de eigenaresse van Shakir in de zomer van 2014 ook met haar 3 pony's naar toe verhuisde. Shakir, toen 2,5 jaar oud, bleek nogal een meester te zijn in uitbreken wat voor veel spanning zorgde en waar moeilijk een oplossing voor te vinden was. Op dat moment stonden mijn paarden samen met de paarden van Fabiënne in een hele grote wei. We dachten dat Shakir wel een leuke speelkameraad zou zijn voor Fabiënne haar 1,5 jarige paard en de behoefte om uit zo'n grote wei met voldoende gras uit te breken leek ons minimaal. We stelden voor dat Shakir bij onze paarden kwam staan en Janneke vond dat een goed idee. Het klikte goed tussen ons drieën en al snel kwamen al haar pony's bij onze kudde staan. Shakir bleek best een brutale aap te zijn die weinig tot geen respect had voor persoonlijke ruimte en het liefst bovenop je stond en in je beet. Werkend vanuit ruimte begreep hij al snel dat het toch echt niet de bedoeling was om door mensen heen te lopen en werd hij wat respectvoller naar mensen toe.

We kregen de kans om alle paarden te verhuizen naar een prachtige locatie in Loon en Janneke ging met haar paarden mee. In de zomer dat Shakir 4 werd begon je te merken dat Shakir toe was aan wat uitdaging. Janneke vroeg of ik met Shakir wilde gaan werken en om hem in te rijden. In het najaar zijn Shakir en ik begonnen met eerst los grondwerk, daarna longeren, introductie gemaakt in de lange lijnen, wennen aan de barebackpad en vervolgens aan de ruiter, en de eerste stappen van het rijden. Zijn hele proces verliep vrij rustig en probleemloos en eigenlijk wel boven verwachting. Shakir is namelijk best een pittig paard. Hij kan heel lang blijven volhouden om te kijken hoe ver hij kan gaan en daagt je uit om in reactie te gaan. Als je niet helder en duidelijk bent loopt hij over je heen en laat het niet na om dan vervolgens in je te bijten. Zacht en in verbinding zijn is zijn grote uitdaging, hij heeft de neiging om snel hard te worden. En dan kom je ook uit bij de uitdaging voor de persoon die met hem werkt: zacht zijn en in verbinding blijven en toch heel helder en duidelijk in je communicatie zijn. Als je je er niet bewust van bent schiet je zelf snel in hardheid mede getriggert door zijn bijtgedrag waaraan je je gaat ergeren en voordat je het weet ben je verwikkeld in een strijd.

Maar Shakir veranderde in de tijd dat we samen werkten. Hij ging mensen anders benaderen: zachter, respectvoller en vanuit een andere intentie. En eerder moest je altijd zelf goed opletten om Shakir te vragen om op een bepaalde afstand van je te blijven staan omdat hij anders alweer bovenop je stond, maar nu deed hij dat vanuit zichzelf. Zijn bijtgedrag verdween ook bijna helemaal.

In november 2017 verhuisde Janneke met haar pony's naar een nieuwe locatie, een mooie plek met 3 andere paarden. Eind januari kreeg ik de vraag van Janneke of ik langs wilde komen voor les. Ze had een heftige sessie met Shakir gehad waarin hij door draden was gegaan, hij tijdens het lopen aan halster en touw zich tot twee keer toe had losgerukt en hij meerdere malen had gesteigerd.

Toen ik daar was voor de eerste les en hallo tegen Shakir wilde zeggen trof ik een enorm gespannen paard aan die helemaal geen contact maakte maar alleen maar wilde bijten, bijten en nog eens bijten. Ik ging iets van het hek af staan om niet gebeten te worden en vervolgens ging Shakir nijdig in een van de merries bijten. Ik besloot om met hem te gaan wandelen in de bak. Shakir was niet in verbinding, maakte geen contact, was enorm gespannen, had totaal geen respect voor ruimte of grenzen en hij bleef maar bijten in alles wat bij hem in de buurt was, vooral het leidtouw had het zwaar te verduren. Tijdens het wandelen bleef ik Shakir contact, zachtheid en een heldere communicatie aanbieden. Wat had hij het moeilijk .. hij probeerde een paar keer zich los te rukken en ging steigeren. Heldere, ladingloze communicatie en het aangeven van grenzen was hierin erg belangrijk. Ik bleef hem uitnodigen om weer in verbinding te komen, om te gaan voelen en te ervaren en niet te vluchten in bijtgedrag en de aandacht buiten zich zelf te richten. En ineens begon hij los te laten. Ik voelde een enorm verdriet bij hem. Ik hielp hem door aanwezig te zijn, de spanning af te laten vloeien en het verdriet te ervaren. Even kon hij dit toelaten om er vervolgens weer uit te gaan. Stukjes wandelen, samen stilstaan, aanraken/ afstrijken met de zweep om te verbinden met het lichaam, en blijven uitnodigen. Er kwamen meer momenten waarop Shakir kon loslaten en er was een moment waarop hij daadwerkelijk even ECHT contact maakte, ik voelde zijn zachtheid. Na een poos zo samen wandelen en stilstaan hebben we de sessie geëindigd. Het was een intense sessie waarin veel was gebeurd en het was genoeg. Ik voelde heel duidelijk dat het proces in gang was gezet.

Na de sessie voelde ik nog na en dit was wat ik voelde: Shakir houdt zicht groot, groter dan dat hij is. Hij ontloopt veel verdriet en zit nu in een overlevingsmodus. Hij lijkt zich groot te houden voor Janneke die momenteel met een groot verdriet zit. Maar hij houdt dit niet vol en bouwt hierdoor veel spanning op. Van binnen voelt hij zich klein en verdrietig en heeft behoefte aan (moeder)liefde. Hij heeft een groot verlangen naar verbinding maar weet niet hoe.

Hier wordt dan ook een paradox helder en hoe moeilijk Shakir het zichzelf en anderen maakt. Hij verlangt intens naar verbinding maar door zijn bijtgedrag en hardheid jaagt hij juist iedereen weg of mensen worden hard waardoor er geen verbinding mogelijk is. Wie wil er bij een paard in de buurt zijn die hard is en je continu bijt? En toch verlangt Shakir intens naar contact en verbinding.

Bij de tweede sessie trof ik een totaal ander paard aan. Toen ik hallo kwam zeggen maakte Shakir meteen contact met mij en ging niet bijten. Ik aaide hem over zijn hals en ik voelde meteen enorm veel verdriet en ik barstte in tranen uit. Zo hebben we een moment samen gestaan, in verbinding en het verdriet voelend. In de bak ging ik met hem wandelen en het voelde compleet anders dan tijdens de eerste sessie. Shakir was veel meer in contact, rustiger, niet zo opdringerig en minder bijterig. Hij gaf aan te willen rollen en ik liet hem daarvoor even los. Na het rollen ging hij richting de omheining wat niet helemaal handig was want hij had uitgevogeld dat hij door de omheining van de bak heen kon kruipen. Op een afstand vanuit de drijfpositie vroeg ik hem voorwaarts te gaan en daarna nodigde ik hem uit om naar me toe te komen omdat ik hem weer aan het touw wilde klikken. Maar ik zag al in zijn blik dat hij dat niet van plan was en uitdagend draafde hij van mij weg. Ok, dan gaan we wel los grondwerk doen. Omdat ik geen picadero had uitgezet deden we los grondwerk in de hele bak. In het begin rende hij zo'n beetje in rechte lijnen van de uitgang naar de andere kant maar al snel ging hij meer in cirkels om mij heen lopen. Hij begon met bokken en flink rennen en ik voelde dat hij dit deed vanuit boosheid. Ik vertelde hem dat dat helemaal ok was en moedigde hem aan zijn boosheid eruit te gooien en gaf hem daarvoor alle ruimte. Nadat hij rustiger werd vroeg ik hem om te stoppen en nodigde hem uit naar me toe. Nu kwam hij wel naar me toe. Samen hebben we even gestaan. Toen kreeg ik sterk het gevoel dat ik hem moest aanraken. Ik heb zijn hele lichaam met mijn vingertoppen stevig gemasseerd en Shakir genoot hiervan. (Door masseren/ aanraken wordt het paard zich weer bewuster van zijn lichaam, de energie gaat meer stromen en spanningen laten los.) Ik voelde dat er tussen mij en Shakir al veel meer in verbinding was en ik nodigde hem uit om met mij mee te gaan. Hij sloot zich aan en samen hebben we een stukje gewandeld.

Toen vroeg ik hem weer op de buitencirkel. De energie was nu anders en Shakir begon te spelen in de bak. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht en moest om hem lachen. We hebben even lekker gespeeld en toen vroeg ik hem weer naar me toe. Weer samen staan, voelen en ervaren wat er aanwezig is, aanraken en verbinden. Ook even een discussie omdat ik naast hem ging staan om hem in verbinding aan te raken om dat te ervaren en hij het dan nodig vond om in mij te bijten. “Nee dat hoeft niet, we kunnen gewoon samen staan. Ja maar ik wil bijten. Nee dat hoeft echt niet. Ja maar ik wil toch bijten. Nee dat hoeft echt niet, blijf maar zacht …” Uiteindelijk begreep hij dat je inderdaad gewoon in zachtheid naast elkaar kunt staan.

Na een stukje samen wandelen vroeg ik hem op de buitencirkel. Nu veranderde de energie weer. Shakir begon ineens te showen. Zijn staart ging in de lucht en hij begon op zijn allermooist, zijn allergrootst rond te draven. Een woord die in mij opkomt die dit het beste omschrijft is Majestueus! En ineens zag ik Shakir zoals ik hem nog nooit gezien had. Ik zag zijn wezenlijke, pure Zelf. Wauw!!! Zo ongelooflijk mooi. Ik nodigde hem uit om naar me toe te komen en hij kwam in al zijn grootsheid naar me toe draven. Ondanks zijn indrukwekkende verschijning was er geen cel in mijn lichaam die angst voelde. Ik kon Shakir in zijn volledige grootheid ontvangen. Hij ging voor mij stil staan, verheven en statig en hij torende voor mijn gevoel hoog boven mij uit, maar het klopte helemaal. Ik raakte zijn hals aan en zonder dat ik het eerst door had zei ik de woorden 'Ik zie je' tegen hem. Telkens herhaalde ik deze zin: 'Ik zie je Shakir .. Ik zie je .. Ik zie je .. Ik zie je' en de tranen stroomden ondertussen over mijn wangen. Hij zakte in zijn energie en werd helemaal zacht. We hebben een poos zo samen gestaan genietend van onze samen zijn. Daarna hebben we nog afwisselend stukjes samen gewandeld en stil gestaan. Steeds dieper in verbinding. Op het laatst maakte ik bewust een hartsverbinding met hem door zijn hartgebied aan te raken met de zweep en mijn hartgebied bewust te openen en de energie te laten stromen. Toen vielen zijn ogen zowat dicht en ontspande zijn onderlip. Hiermee heb ik de sessie geëindigd.

Ik ben diep, diep geraakt door deze bijzondere en intense sessie en heb er nauwelijks woorden voor. Hier gaat het over. Dit is de Essentie!!! Dankjewel Shakir dat jij mij dit hebt laten ervaren. Dankjewel voor je vertrouwen, dankjewel voor het je open stellen en dankjewel dat je je mooiste, grootse en meest pure Zelf hebt laten zien. En dankjewel Janneke voor je vertrouwen.